Een groot aantal van de mensen die ik mag begeleiden ontmoet ik bij leven. Soms zijn ziek en worden geconfronteerd met het naderende levenseinde op de korte of langere termijn. Ze lopen vaak niet om hun sterfelijkheid heen.
Wanneer ik word gevraagd om iemand naar het afscheid toe te begeleiden is er ook regelmatig contact met de (aanstaande) nabestaande(n) als deze er zijn bijvoorbeeld een partner, kind(eren).
Afhankelijk van de behoefte, loop ik me in het proces van afscheid naar de uitvaart toe. Begeleid ik waar nodig met zaken waar praktische of medische ondersteuning bij nodig is, biedt een luisterend oor of alleen door er te zijn.
Het verbaast me elke keer weer, dat ik dicht bij iemand mag komen in de laatste uren van zijn of haar leven.
De intimiteit van dit moment. Als iemand verlangt naar de dood en je niet anders kunt doen dan er zijn?
Veel bewondering en respect heb ik voor al deze mensen.
Steeds meer mensen willen zelf bepalen wat hun kwaliteit van leven is en tot hoever ze willen gaan, dat er dan een invulling volgt zoals zij het willen afsluiten.
Ben dankbaar dat ik met mijn begeleiding daaraan mag bijdragen, omdat ik de verbinding met een ander van wezenlijk belang vind. Omdat dood en sterven juist over het leven gaan.
Ga naar het blog ‘Voor het laatst