Op een warme dag ben ik midden in Rotterdam voor een voorgesprek. Zoals bij elk voorgesprek probeer ik me zo goed mogelijk voor te bereiden, ook nu. In de hal van een luxe flat druk ik op de bel voor de 8e etage en een vriendelijke vrolijke stem roept” fijn dat je er bent”. Ik ontmoet een rode feministische vrouw in haar rode huis. Dit zou zomaar een van haar wensen kunnen zijn bedenk ik me.
Een van haar veertien dierbare vriendinnen is bij het gesprek aanwezig. Een oud-leerling en ze verschillen in leeftijd enorm maar niet in gedachtes. Geen partner, geen kinderen. Het gesprek is open, warm, en zeker niet treurig. Ik luister aandachtig en maak aantekeningen, zeer specifiek zijn haar wensen. Over alles is nagedacht ,ook over haar naderende dood (euthanasie) wordt gesproken.
“Fijn dat je ook een vrouw bent ”en ze kijkt me lachend aan. Ze geeft aan dat ze al op jonge leeftijd omringd was door vrouwen en dat deze net als zijzelf op de uitvaart centraal zullen staan. Duidelijk.
Ook haar kunstwerken in beelden en schilderijen zullen betrokken worden bij haar “generale” zoals ze het zelf noemt, ook belangrijk in haar leven. De gele post-its wie wat na haar uitvaart krijgt zijn al geplakt.
“Ga je goed voor ze zorgen, Nancy” roept ze een beetje laconiek.
Ik beloof haar dingen uit te werken en op en later moment langs te komen om deze te bespreken. We hebben nog even de tijd. In de weken die voorbijgaat hou ik me bezig met de invulling, catering, muziek en locatie.
Ze zit in mijn hoofd en onder mijn huid. Ik beluister vooraf alle door haar uitgekozen muziek van klassiek tot modern, jazz, Franse chansons. Gevoelig en indringend. Tijdens ons tweede gesprek laten we alles de revue passeren. Ze kijkt me aan en zegt” fijn dat ik alles zo in de openheid kan bespreken”.
Ik bespreek voorzichtig de algehele begeleiding door uitsluitend vrouwen van chauffeur tot de draagsters, “hoe zou je dat vinden” vraag ik haar? “Geweldig, roept ze “hier word ik blij van” alleen maar vrouwen!
Een paar dagen na ons gesprek word ik gebeld door een van haar vriendinnen. Ze is overleden. Ik zet de belangrijkste dingen voor nu inwerking en ga naar haar toe. Daar ligt ze in de kleding die ze aan wilde, ik ga naast haar zitten en sluit haar ogen.
Het is heel stil. Haar vrolijke indringende stem klinkt niet meer. Op het nachtkastje ontwaar ik haar uitvaartmuziek, notitieblok en leesbril. Ik kan mijn ogen er niet van afhouden. Dit is het dan, zo wilde ze het.
De uitvaart loopt perfect, fijne collega’s die goed op de hoogte zijn van haar wensen werken mee aan een prachtige rode uitvaart. Als alles is afgerond stap ik in de auto op weg naar huis. Ik zet de muziek aan en knal het volume open. De tonen treffen mij.
Een whatsapp van een van haar dierbare vriendinnen volgt: Geweldig, hier was ze heel blij mee. We zijn je dankbaar.
