Regelmatig neem ik afstand maar dat lukt niet altijd.
Zo ook niet met haar, een knappe jonge meid in de bloei van haar leven. Een puber met een duidelijke mening en een hele andere kijk op de wereld. Een blonde paardenstaart op haar hoofd, vriendinnen op de middelbare school en veel plezier maken.
Toen was daar de nacht die het hele gezinsleven voor altijd veranderde. Niemand wist wat er stond te gebeuren en niemand wist dat ze het leven zou loslaten in die nacht. Niet meer wakker worden, daar had niemand maar dan ook niemand rekening mee gehouden.
Daar was de onverwachte dood.
Ze dachten allemaal dat ze nog sliep. En gingen toch maar even kijken of ze op tijd klaar zou zijn om naar school te gaan. Zo ging het vaker. Roepen naar haar slaapkamer, bijna een ritueel zoals bij zoveel pubers. Geen reactie, nog een keer roepen nu iets harder en nog niets, geen geluid. Het bleef stil, te stil. Niemand begreep de reden waarom er geen reactie kwam. Maar de dood sprak boekdelen op haar gezicht. Veel hulpdiensten voor de deur. Zij kwamen te laat en de dood en ik naar mijn mening veel te vroeg. Niemand kon meer iets doen, ze was er niet meer. Alleen elkaar vasthouden met veel vragen en ongeloof.
We wachten op haar ouders om haar samen aan te kleden en we doen haar haar nog even in de zo bekende paardenstaart. Het elastiekje doet pijn tussen mijn vingers. Ik kijk naar haar en vraag me af, waarom lieverd, waarom?
Een collega veeg een traan weg en ik slik de mijne moeizaam weg voor het moment. Alles wat nomaal onder de opervlakte ligt kan zo ongevraagd naar boven komen qua emotie. De ouders zijn er voor de eerste ontmoeting nadat wij haar mochten meenemen en mochten verzorgen.
Een ontmoeting met hun levenloze dochter, de emoties zijn intens voelbaar. Ook onze ogen vullen zich met tranen, hier zijn woorden overbodig.
Hun dochter is heel dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg. Gebroken en heel veel verdriet. Het leven is voor hen voor altijd veranderd.
Nooit verwacht dat hen dit zou overkomen, de dood van hun dochter is zo keihard gekomen.
Een leegte voor altijd in hun hart, veel te vroeg moesten ze haar loslaten.
Ongevraagd en onvoorbereid.
