Mijn handen voelen trekkerig aan in de zwarte kunststof handschoenen. Het nu al best warm voor de tijd van het jaar, de zon schijnt en de lucht is blauw. De bloesem bloeit uitbundig. Zo lijkt het alsof er niets aan de hand is. De wereldstaat stil of leeft vertraagd door en met Corona. De volgende Corona uitvaart komt voorbij. Vele zullen nog volgen. In mijn ooghoek zie ik dat de familie met gepaste afstand 1.5 m achter de rouwauto loopt. Geen arm om de schouder bij moeder, geen hand die de warmte en de geborgenheid deelt. Afstand, letterlijk. Juist nu je elkaar wilt troosten, vasthouden.
Voor onze branche zijn er maatregelen opgelegd die logisch zijn en ook zo nodig om dit virus de baas te worden. En ook ik doe mijn uiterste best om het beleid, niet alleen ter bescherming van mezelf, maar juist ook voor de zwakkere doelgroep, mijn familie en collega’s om niemand ziek te willen maken. En dát past niet altijd met hoe ik de familie mag en kan begeleiden. Persoonlijk, warm en betrokken kun je niet naast deze meetlat van de overheid leggen. Ik ben er één van de oprechte betrokkenheid, de arm om de schouder, de tissue die ik aanreik.
Deze week begeleidde ik een oudere man, zonder kinderen, zonder verdere familie. Doordat zijn vrouw al lang ziek was geweest en mogelijk overleden aan Corona, meneer heeft zijn vrouw lang niet gezien vanwege het verpleeghuis. Verder waren er weinig sociale contacten. Twee dierbare vrienden van vroeger en een handje vol buren, meer niet. Of er mensen naar de uitvaart zouden komen was nog maar zeer de vraag. Onbewust voelde ik me aangetrokken tot deze situatie. We belden elke dag even met elkaar. Muziek, foto’s en hij sprak veel over vroeger het leven met zijn vrouw en dat hij eigenlijk al heel lang aan het afscheid nemen is. Tot de dag dat de kist werd gesloten, hij kon het niet en wilde eigenlijk niet de dag van de uitvaart meemaken.
En toch wacht ik nu samen met hem op de rouwauto om samen te zijn in het laatste stukje. Voordat ik in de aula naast hem plaatsneem, krijg ik nog extra desinfectie gel op mijn handenschoenen van mijn collega. De dienst begint, de twee vrienden zijn er. Uitsluitend muziek met foto’s van haar. Het gedicht draag ik voor, ik kijk hem aan en zie de tranen rollen over zijn wangen. Toch kies ervoor om toch naast hem zitten en reik hem een tissue aan. Beetje gepaste afstand, minder dan 1.5 meter.
Bij het verlaten van het crematorium krijgen we nog een ” koffie to go” mee. De handschoenen gaan uit en voel mijn handen weer trekken. Als ik hem begeleid naar de auto, bedankt hij mij onverwacht met een lieve handkus als ik de deur wil sluiten. Ik zwaai hem uit en als de auto uit het zicht is loop ik terug het pand in. Handen wassen, mijn verstand zegt dat ik de regels niet helemaal goed heb toegepast, maar mijn hart zegt dat ik uitvaart ZORG heb geleverd.
Zorg voor een eenzame man met een groot verdriet.
