Zij keek altijd naar een ander om
Zij hielp waar ze kon
Laten we net als haar
Wat minder bezig zijn
met onszelf
En wat meer omzien
naar elkaar
Daar wordt de wereld mooier van
dat maakt het leven zachter
Dat maakt het leven lichter
en wat minder zwaar
Vanavond zie ik het acht uur journaal voorbij komen, zie ik beelden van de wereld die al een tijd domineren. Oorlog en geweld.
Mijn gedachte dwalen af en ik denk terug aan de begeleiding van een zorgzame mevrouw, ze heeft zelf haar levenseinde (euthanasie) en de uitvaart vastgelegd. Bewust en vol overtuiging.
We hebben gesprekken gevoerd over hardheid van het leven, de onrust in de wereld, het omzien naar elkaar en de algemene eenzaamheid bij veel mensen die allemaal het hart raken. Altijd stond zij klaar in haar leven voor anderen.
Niets was haar teveel, had een groot zorghart. Het geluk en pijn van mensen om haar heen voelde zij ook. Het verwarmde haar hart of zorgde voor smart. Maar de laatste jaren hadden voor eenzaamheid gezorgd, er was niemand meer om naar om te zien. Het was goed zo, ze was er klaar voor.
‘Zie om naar elkaar’ was haar levens werk en ook de leidraad voor haar uitvaart. Op de dag van de euthanasie heeft ze nog zorg voor de ander. Terwijl de schouwarts zijn werk doet, valt zijn oog op de tafel. Kersenbonbons in een schaaltje, naast de thermoskan koffie die ze zelf nog heeft neergezet samen met de plastic bekertjes. Zodat wij niet meer hoefden af te wassen. Ik vertel iets over haar zorgzaamheid . Bijzondere vrouw, merkt de schouwarts op.
In de laatste minuten van haar leven, nog omzien naar de ander. Het zorgteam, de schouwarts en ik drinken met elkaar de koffie en laten het geluid van de stilte de kamer vullen.
Misschien meer dan ooit laten we naar omzien naar elkaar, daar wordt de wereld mooier van.
