Na een telefonische kennismaking mag ik een paar dagen later aanschuiven aan de grote eettafel in zorgcentrum. Twee dochters en een echtgenote zijn de uitvaart van hun vader en echtgenoot aan het voorbereiden. De echtgenote schuifelt voorzichtig rond in de kamer en kijkt zo af en toe in mijn richting. Sinds de dementie dwaalt ze schijnbaar doelloos rond, thuis wonen was niet meer mogelijk. Omdat de afdeling waar ze woont afgesloten is, kan ze niet naar buiten. Nachtelijke onrust en dwalen zijn een gevolg van de dementie. Ze kan er niets aan doen. Ik probeer oogcontact te zoeken en steek mijn hand op. Ze kijkt soms de andere kant op of ze loopt schuifelend verder en komt uiteindelijk richting de tafel.
De stoel naast me is vrij. De woorden en zinnen die ze mij verteld, zeggen niet meer wat ze bedoeld. Ze gaat voorzichtig zitten, kijkt de tafel rond en dan naar mij. Onverwachts pakt ze mijn hand en brabbelt verder, met haar andere hand aait ze mijn wang. Ik luister aandachtig naar haar. Niets invullen, niet helpen, aandacht, luisteren en er zijn. Ik hoef niets te snappen van wat ze zegt, het moment van de aanraking, het oogcontact zijn voor nu genoeg. We nemen de tijd, juist voor mensen met geheugenproblemen is dit belangrijk.
Opnieuw zoekt haar hand mijn wang, haar vingers zijn koud en stram. Aaien, alsof ze mij wil troosten. Ze voelt het verdriet van zichzelf maar kan dit niet koppelen aan het overlijden van haar man. Voor nu is er verbinding gelegd, voor een volgende keer is niets zeker en geen hoop, stap voor stap zullen we de uitvaart van haar man en hun vader gaan vormgeven.
