Ze wilde nog graag haar eigen woorden op papier zetten voor haar uitvaart die over niet al te lange tijd werd verwacht. Ze was er klaar voor en gaf aan een dankbaar leven achter de rug te hebben. “Ik heb een speech nodig, maar er komt niks uit mijn pen”, zei ze onder het warme licht van de zonnestralen op haar balkon.
In een persoonlijk gesprek hoorde ik die middag veel over haar gezin en de afgelopen periode waarin ze nog veel mooie herinneringen had weten te maken. Na een korte vakantie en het verdelen van haar dierbare spullen, vertelde ze haar kinderen dat ze er klaar voor was. Het kwam nogal als een schok voor haar kinderen, ondanks dat ze de mooie leeftijd van 88 jaar had bereikt. “Wil jij het op die dag ook voorlezen namens mij?”, sprak ze als wens uit. Zonder aarzelen knikte ik en hoopte tegelijkertijd dat mijn agenda het zou toelaten.
Daarna nam ik eigenlijk definitief afscheid van een lieve, kordate vrouw die ik net twee uurtjes kende, maar die al in mijn hart zat. Er volgden nog wat korte mailwisselingen over de inhoud van de speech en wat wijzigingen over de ceremonie. Ze was tevreden. Daarna nog één berichtje waarin ze me hartelijk bedankte voor het fijne contact. Toen werd het stil.
Niet veel later kreeg ik het telefoontje dat ze was overleden. De uitvaart moest worden geregeld volgens moeders wensen. Ik had deze zorgvuldig bewaard en lagen klaar om uit te voeren.
Haar kinderen en kleinkinderen spraken mooie woorden over haar. Haar zoon speelde op haar veelvuldig verzoek een prachtig stuk van Ludovico Einaudi op de piano.
Na de symbolische lintenceremonie mocht ik haar laatste woorden uitspreken en haar boodschap meegeven aan ieder die ze liefhad.
Tussen al die herinneringen en het verdriet had het iets sereens en was ik dankbaar dat ik dit mocht en kon doen. In twee uurtjes had ik iemand kort ontmoet en daarna alles volgens haar wensen kunnen uitvoeren. Mooi dat het vertrouwen er dan is. Een bijzonder beroep is en blijft het.
