Regelmatig begeleid ik bij mensen bij of naar hun afscheid toe, mensen die geconfronteerd worden met een naderend levenseinde door ouderdom, zelf gekozen (euthanasie) of door ziekte.
De laatste groep is verreweg het groots, zij worden met de boodschap naar huis gestuurd “uitbehandeld” te zijn bijvoorbeeld van kanker, dan kijken we gezamenlijk naar dat laatste stukje van het leven, de wensen van het afscheid en uitvaart en hoe dit in te vullen. Voor iedereen een verschillend proces, dat zult u begrijpen.
Er zijn ook mensen die de experimentele behandelingen vanuit wetenschappelijk onderzoek aangaan waardoor zij langer blijven leven. Van een wat kortere tijd of een langere periode, soms maanden een enkeling zelfs jaren. Dit zijn de z.g. doorlevers. Dat is goed nieuws, mensen die te horen kregen dat ze op korte termijn zouden te komen overlijden, krijgen hierdoor meer tijd van leven.
Maar hoe veel tijd meer is onbekend en geen vast gegeven, het gevolg hiervan is dat deze groep een voortdurende onzekerheid doormaakt. De omgeving (gezin, familie, werk) kan die onzekerheid die soms een worsteling wordt soms moeilijk begrijpen. Doorlevers vinden het ook belangrijk om te kunnen blijven participeren in de maatschappij. Een werkgever die meedenkt en aangeeft dat je nog even” moet” gaan genieten van het leven. Je maten van de voetbalclub die zeggen “Je leeft nog, dat is toch geweldig”? Het normale leven op te pakken is lastig, het zal nooit meer normaal zijn. En ja, er is enorm veel om dankbaar voor te zijn maar doorleven met een lichaam waar je niet meer op kunt vertrouwen en een omgeving waar je toch eens afscheid van moet nemen, is moeilijk en vraagt enorm veel veerkracht van de doorlever zelf en zijn omgeving. Het speelt elke dag door je hoofd.
De groep doorlevers groeit en ik merk in de gesprekken dat een waardevol leven leiden, ondanks onzekerheid, angst en worstelingen lastiger leven is dan met een heldere maar hele slechte prognose. Ze stellen uit en kabbelen voort. Hun leven is tot stilstand gekomen en dat van de omgeving (gezin, familie, werk) gaan waar mogelijk door. Geen grootse plannen voor de toekomst die je samen meer maakt, want tja…Dit zijn uitdagingen waar doorlevers mee te maken krijgen, een nieuw fenomeen. Decennialang wisten we van kanker word je beter of je gaat eraan dood.
