Verder zonder toekomst, een jaar later
De afgelopen maand had ik contact met een moeder, een moeder die meer dan een jaar geleden onverwacht op brute wijze haar dochter heeft moeten loslaten. Na (mogelijk) een niet natuurlijke dood. Hun leven was een moment ongevraagd zichtbaar op het acht uurjournaal, hun leven is ongevraagd veranderd voor altijd. We spreken af voor koffie op een terras en op weg er naartoe probeer me voor te stellen hoe het met haar gaat. Probeer.
Meer dan een jaar geleden is het nu het meisje zonder toekomst.
Ze praat en ik luister, dit verlies is zo verdrietig en heftig. Haar liefde voor haar dochter, het immens missen is duidelijk voelbaar.
Ik hoor haar aan en zit met kippenvel, ze is inmiddels gescheiden, heeft grote angst om haar jongste dochter ook te verliezen. Vriendinnen hebben geen contact meer met haar. Veel mensen zijn afgehaakt. Afgezonderd en alleen.
Een groot verlies brengt vaak andere verliezen met zich mee. Haar hoop, vertrouwen en verwachtingen in de toekomst zijn weg. Moeilijk kunnen berusten in de uiteindelijke doodsoorzaak waar ze meer dan één jaar op heeft moeten wachten.
De pijn van het rouwen ervaren als je hebt liefgehad. Rouw gaat over liefde.
Bij het afscheid omhels ik haar zonder woorden. Ze neemt het verlies op in haar leven, de blijvende band met haar dochter en de liefde die ze heeft mogen ervaren zal haar eens veerkracht geven.
