Het leven brengt mooie en minder mooie momenten.
Zo geniet ik steeds meer van de kleine dingen om mij heen, onze kleindochter die met haar twee jaar al heel zelfstandig probeert te schommelen is zo’n moment. Dingen die zo gewoon lijken, maar eigenlijk kleine cadeautjes zijn.
Afgelopen jaar kwam ik in aanraking met een jong gezin met net een opgeleverde woning in de Rijswijkse nieuwbouw wijk. Ze hadden al twee prachtige jongetjes van vier en bijna zes jaar. Hun derde kindje was opkomst, de zwangerschap liep niet voorspoedig .
Kleine Emma werd met zestendertig weken veel te vroeg geboren en al snel werd duidelijk dat ze niet lang mocht blijven leven na de bevalling. Jonge ouders die blij waren met de geboorte van een nieuw leven, een klein meisje dat zo welkom was, worden overspoeld met het verdriet dat ze haar ook weer moeten loslaten. Een trein van emoties dendert over hun heen.
Op het moment dat ze met Emma thuiskomen, ben ik al in de woning aanwezig.In de kamer staat een prachtige box met nog deels cadeaus van de babyshower, de sporen van de harde werkelijkheid hoe blij iedereen met de komst van dit kleine meisje is. In de serene rust die er is begeleid ik samen met oma de twee jongens naar hun zusje. Ondanks hun leeftijd voelen ze wat er speelt.
Deze dagen van begeleiden gaan stap voor stap. De kwetsbaarheid ervan wordt vastgelegd door de lens van een fotograaf voor later, een herinnering aan Emma.
We hebben elke dag contact en kom ik als de behoefte er is, zo komen we steeds dichterbij het echte afscheid. De begrafenis is intiem, de wederzijdse ouders zijn erbij.
Onder de vele zonnebrillen op deze mooie zomerdag zie ik tranen stromen. Zo klein en er is al zo van je gehouden. Emma. Aansluitend is er een lunch op een locatie buiten waar hun zoontjes kunnen spelen. Even hun energie eruit.
Als ik de jongste van vier dapper zie stoeien met de schommel komt, zie ik dat hij ervan geniet. Ongedwongen.
Het leven brengt mooie en minder mooie momenten.
