Ze stierf thuis, vroeg in de nacht, omringd door haar lieve dochters die haar de laatste maanden voor haar hadden gezorgd. Thee kopjes, verdroogde rozen en half lege glazen wijn omringen haar. Het ziek zijn had duidelijk zijn sporen achtergelaten, de laatste fase was zwaar geweest. Voor haar en ook voor de dochters om haar heen, maar ze hebben het met veel liefde en zorg gedaan.
Wanneer ik in de stilte van de nacht arriveer, ligt zij op bed haar dochters zitten op de rand. Intiem kaarslicht vult de kamer. Een schim van wie ze ooit was, kwetsbaar en teer. We verzorgen haar overleden lichaam en nemen de tijd.
Kleden haar in de jurk die zij zelf heeft uitgekozen en leggen haar in de mand die haar dochters met veel zorg voor haar hebben uitgezocht. We kammen haar haren, haar lieveling zakdoek in haar hand, het geurtje wat zo bij haar hoort sprenkelen we op haar jurk. Een boeket aan rozen brengt onze gedachte naar een fris voorjaar.
De onzekerheid en de angst van de afgelopen maanden, heeft plaatsgemaakt voor zekerheid en de rust. Bij haar, en nu ook bij haar dochters die haar hebben moeten laten gaan. In de stilte van de vroege ochtend begeleiden we haar het huis uit. De wereld slaapt nog. De rouwauto verdwijnt langzaam uit het zicht. Een roos op het bed markeert de plek waar ze haar leven heeft losgelaten. Altijd laten mijn collega’s een roos achter, nu staat deze symbool voor diegene die heeft verlaten.
We gaan terug naar binnen en tussen de thee kopjes, de verdorde rozen en de half lege wijn glazen lopen we door opengeklapte deuren van de serre naar de tuin. De zon komt langzaam op, een nieuwe frisse voorjaarsdag staat te beginnen. Onder het openen van een fles wijn proosten op het leven en op moeder en komen de tranen. Het is goed zo, ze gaan haar zo missen.
