Een tijdje geleden ontmoette ik een man, een zakelijke relatie. Samen met zijn vrouw hadden ze een winkel in het Rijswijkse. Ruim 7 jaar geleden zag ik het echtpaar voor het laatst. Het gesprek wat volgde op was niet voor op straat bedoeld. Onverwacht voor mij, want zo leek ik hem niet te kennen. Openhartig en verdrietig was hij. Zijn vrouw was ernstig ziek en wilde door de corona niet meer de straat op. Gezien de longziekte en kwetsbaarheid snapte ik dit wel. Het gesprek ging al snel over de winkel, de tijd van toen en de lekkere bokkenpootjes bij de koffie. Een paar weken erna ontmoette ze samen opnieuw. Het was niet volkomen onverwacht voor hen samen om mij te vragen voor een kopje koffie thuis met een bokkenpootje. Ik keek om mij heen serre van glas vol met planten, stekjes en een lichtinval viel mij direct op. Een prachtige plek.
Aan haar vervallen lichaam en korte haperende ademhaling begreep ik dat dit geen maanden meer zou duren. Een middag met duidelijk voelbare liefde voor elkaar. Het niet kunnen loslaten en zorgzaamheid op een voor hun zo fijne plek. Thuis. Wat mag er bij een uitvaart, nu in deze tijd, werd mij gevraagd. Mijn antwoord en de angst voor de corona buitenwereld stemde haar somber. De tradities en een familiegevoeligheden werden aangeraakt. Het gesprek raakte haar. Wat voor wensen heb je zelf voor het afscheid? vroeg ik. Het antwoord bleef even uit en ze zocht de ogen van haar man toen het antwoord kwam. Het liefst thuis met het gezin, de kleinkinderen, onze vrienden hier bij mijn planten in de serre. Met haar arm maakte ze zichtbaar armzwaai naar achteren. Daar zou mijn kist mooi staan. Een stoel ernaast voor wie nog even bij me wil zitten, natuurlijk filterkoffie en bokkenpootjes. Nocturne 9 van Chopin zachtjes op de achtergrond. Wijn en canapé in de tuin. Onze spelende kleinkinderen. Het gesprek gaf haar zichtbaar energie. Ze wilde niet dat haar afscheid een soort verplicht afscheid zou worden in een crematorium met opgelegde corona regels. Is het gek om het zo te doen? vroeg ze. Toen aangaf dat niet ik, maar zijzelf haar uitvaart bepaalde, gaf het rust.
Ook nu zochten haar ogen die van hem. Hij knikte bevestigend. Zo kende ik hem weer, de man van weinig woorden. Op de dag van het afscheid was ze omringd door de planten in de serre. Het zonlicht scheen zachtjes door het glas en filterde haar huid. De muziek zacht op de achtergrond. In de huiskamer werden daarna de vrienden en familieleden ontvangen. Het werd een ongedwongen, informele bijeenkomst van mensen die haar hebben liefgehad. Men ging even bij haar zitten en genoten van de muziek of staken een kaars aan. Toen de tijd daar was werd de kist gesloten en gaven de dochters een persoonlijke herinnering aan haar mee. Omringd door alle aanwezigen werd zij uit het huis gedragen, nog een laatste blik van de buren uit de straat. Alle dierbaren zwaaide haar uit met een glas wijn. De echtgenoot standvastig in de deuropening. Een moment dat op je netvlies blijft.
Ik loop voor de rouwauto de straat uit en kijk nog één keer om.
