Onlangs reed ik in de auto opweg naar het crematorium toen mijn telefoon ging. Het was Ria. Een aantal jaren geleden mocht ik de uitvaart van haar dierbare man verzorgen. Hij had een lange periode van ziekte achter de rug, ruim vijf jaar, hij wilde gecremeerd worden. Ria had al een urn in gedachten en deze ook aangeschaft: een moderne, zwarte vaas, niet herkenbaar als urn. Zo zou hij altijd dichtbij kunnen zijn in huis.
Maar uiteindelijk is die urn nooit gevuld met zijn as. Ria vertelde dat dit toch niet goed voelde. Haar man had haar ooit gezegd: “Ik wil hier op deze plek niet weg.”
Inmiddels is het leven van Ria veranderd. Ze heeft een andere plek gevonden, een plek waar ze opnieuw kan ademen en gelukkig mag zijn. Maar in alles blijft ze trouw aan wat ze hem ooit beloofde, op de plek waar hij nooit wilde weggaan . Dat was haar belofte aan hem — en die belofte heeft ze gehouden.
En de urn? Die gaf ze aan mij. Met de woorden: “Als je misschien eens iemand hebt die geen urn kan betalen…”
Een gebaar uit liefde. Een verhaal van trouw, loslaten, en opnieuw beginnen.
Dank je wel lieve Ria.
Ik ben blij dat jij het leven weer mag omarmen — en dat je heel gelukkig wordt.
