In de week van januari 2021 heb ik jullie voor het laatst op mijn netvlies. Het was bij de begeleiding van je vader en jullie opa, waarin de Citroën DS en Cornelis Vreeswijk een prominente rol hadden.
Vandaag nam je opnieuw contact op en met veel twijfel vraag je om mijn hulp. “Het gaat heel slecht met mijn moeder, maar misschien is het nog te vroeg om je te bellen”? Maar de behoefte aan een eerder weerzien en onzekerheid voor het overlijden had je toch doen besluiten om contact te zoeken.
Je zorgt ruim 23 jaar voor je moeder, dementie met afasie ze heeft steeds meer moeite met lezen, schrijven, spreken, en te begrijpen wat iemand zegt. Communicatie en contact wordt steeds lastiger, ” het lijkt wel of ze langzaam uit ons leven vervaagd. Van iets naar bijna niets ” vertel je me. We spreken voor dezelfde dag nog af, als ik jullie ontmoet krijg je net ” het ” telefoontje. Ze is overleden.
Stil en gelaten gaan we naar het verzorgingshuis. Ook nu is het sneller gegaan dan gedacht.
In de momenten die volgen doen jullie wat goed voelt en goed is. Een sfeer van gelatenheid maakt plaats voor opluchting en rust.
Opvallend voor mij is in de kamer is de wand met fotolijstjes, een heel leven van dierbare trekt voorbij in beeld.
Uitzicht vanuit het bed op een leven wat ooit was. We verzorgen en kleden, wachten op de dokter, zoeken een kist uit, komen er zusters in tranen binnen. Bij ieder lijstje voel ik de sfeer van toen en het verhaal wat erbij hoort. Onbewust sla ik dingen op.
Vandaag waren de vele lijstjes de input van het afscheid. Iedereen had een eigen lijstje meegenomen en vertelde daarbij het verhaal gekoppeld aan een passend muziekstuk. Dierbare herinneringen werden gedeeld en zo opnieuw geboren. De sfeer was luchtig en liefdevol.
Vandaag was je meer aanwezig dan je in laatste jaren ooit was, van bijna niets werd je de moeder en oma van toen.
